Bir eski kocam ve birkaç eski… erkek arkadaşım var? Sevgilim? Hangi kelimeyi kullanacağımı bilmiyorum. Hiçbiri kafamda oturmuyor veya kulağa doğru gelmiyor.

Bir noktada benim için önemliydiler. Çok içe dönük, utangaç ve özgüven sorunlarıyla doluyum, birinin eski sevgilim olabilecek kadar yakınlaşmasına izin veremiyorum , onlar bir şekilde önemli olmadan.

Ve şimdi neye benzediklerini hatırlamıyorum.

Ama işin aslı bu değil mi?

Birisi öldüğünde olur. Ve onlar veya biz ilişkiyi terk ettiğimizde olur.

Eski sevgilimin resmini kafamda canlandıramadığımı her fark ettiğimde sarsılıyorum.

Onu becerdim. Sikini emdim. Beni sertçe becermesine izin verdim. Bir durumda ona “Efendim” dedim. Şimdi anılarımda çok küçük ama benzersiz bir yer kaplayan yabancılar. Zihinsel dosya dolabımı karıştırırken, farklı bir zamanı hatırlamaya çalışırken beliriyorlar.

Hepsi eşsiz. Bireyler. Kendi istekleri, ihtiyaçları, arzuları ve muhtemelen birlikte geçirdiğimiz zamana dair kendi anıları var. Onlar “hiç kimse” veya rastgele adamlar değiller. Ama beynim onlara öyle davranıyor.

Eskiden bu anıları kaybettiğim için suçluluk duyardım. Ve sonra iki şeyi fark ettim.

Normaldir.

Ben gezegendeki en duygusal insan değilim , belki de bu sadece bende böyledir.

Ama tamamen berbat değilim. Bazı anılar net ve harika.

Ergenliğimin yatağında bir oğlanı becerdiğimi (gerçekten bir oğlan tarafından becerildiğimi) net bir şekilde hatırlıyorum, yatak direğine tutunup “Her zaman böyle becerebilirim” diye düşünüyordum. Sadece iki kez seks yaptık ve o yaz benim için hafif bir takıntı haline geldi. Onu istediğimi düşünüyordum ama yetişkin ben onun penisini daha çok istediğimi biliyordu.

Dikkatli olmazsanız yüzünüzde halı yanığı olabileceğini ilk fark ettiğimde çok mutluydum. Aynı şekilde bir sandalyeye eğilip vahşice becerilmekten bacak krampı geçirdiğim ilk an da öyleydi. Aynı adam, farklı yerler. Ayrıca bir CEO’nun ofisinde (hayır, gerçekten) bir iş görüşmesi yaparken onun penisini emmenin erotik kurgudan fırlamış bir fantezisini ilk deneyimlediğim an da oydu. Misyonum mu? Sesini kıstırmak ya da düşüncelerini kaybetmesini sağlamak. Sonunda görüşmesini bitirdi, beni yere fırlattı ve uzun ve sert bir şekilde becerdi. Ve yine de kazandım. Eğer kazanmak, bir ofis zemininde tatmin edici derecede vahşi seks yapmaksa.

Üniversiteye başlamadan önceki yaz benimle gece vardiyasında çalışan ve çoğu sabah güneş doğarken beni beceren çocuğu hatırlıyorum. Haftada üç veya dört gece yatağında birlikte yatardık. Annesi itiraz etse bile, işe gitmeden önce onu (bizi?) kontrol etmek için odasına girdiğinde bunu bana hiç söylemezdi.

Belki yüzlerini (ve bazen isimlerini) hatırlamıyorum ama geride kalan anılar bana geçmişim ve bugünüm hakkında şeyler anlatıyor. Onlar, bilmeden ve çabalamadan, cinsel bir varlık olarak yolculuğumun bir parçası.